Het was een prachtige middag in begin april toen ik een rondje ging vogels kijken in de duinen. Het voornaamste doel was om de blauwborst te fotograferen en op zoek te gaan naar de eerste nachtegalen.
De blauwborst lijkt misschien een opvallende vogel, maar niets is minder waar. De blauwborst is ook een meester in het verstoppen van zichzelf. Ik hoor regelmatig een blauwborst zingen in de duinen, maar het daadwerkelijk zien van deze vogel is altijd nog een hele uitdaging.
We liepen in de duinen en we hoorden al snel een blauwborst zingen. Het riedeltje van de blauwborst begint altijd met een langzaam oplopend liedje. Toevallig heb ik deze maand ook een blog geschreven over de zang van de blauwborst. Het is handig om deze blog nog even te bekijken, zodat u voortaan ook weet hoe u de zang van deze prachtige vogel kan herkennen.
Hij liet zich wel horen, maar liet zich natuurlijk weer niet goed zien. We besloten daarom een stukje verder te lopen en het in een ander deel van de duinen te proberen. Daar hoorde ik al snel weer een ander exemplaar zingen, die we ook meteen op een takje zagen zitten. De fotograaf aan mijn zijde legde deze vogel prachtig vast met de camera. Ik kon hem in de tussen tijd prachtig bekijken. De blauwe kleur van de borst is toch echt iets bijzonders in de vogelwereld, want er zijn maar weinig vogelsoorten in Nederland met blauw in het verenkleed.
Toen we eenmaal de blauwborst op de foto hadden vastgelegd liepen we nog een stukje verder en toen hoorde we opeens een hele explosieve zang uit de struiken. De eerste nachtegalen waren alweer gearriveerd. Ze waren enthousiast aan het zingen, maar het zien van deze soort is nog moeilijker dan het zien van een blauwborst. Kortom, volgende keer gaan we zoeken naar de nachtegalen 🙂