Het was eind maart toen ik van een andere vogelaar hoorde dat er zowel een ransuil als kerkuil in de buurt van mijn huis verbleven. Het leek mij altijd al leuk om een keer uilen te gaan luisteren en als dit dan ook nog eens zo dicht bij huis kan, dan moet je natuurlijk zeker een poging wagen.
De eerste keer dat ik op pad ging was rond zonsondergang, maar toen had ik na 40 minuten luisteren nog steeds niks gehoord. Daarom had ik besloten om de avond daarna weer een poging te wagen, maar ditmaal besloot ik pas een uur na zonsondergang heen te gaan. Deze keer had ik wel succes, want ik hoorde al snel een vrouwtje ransuil roepen vanuit een bosrijk deel van de Egmondse duinen. Ze riep een zacht ‘ieehhhh’. Het was erg leuk om de roep van deze uilensoort een keer te horen. De kerkuil liet zich die avond helaas niet horen.
Een kleine week later besloot ik nog een keer op uilenjacht te gaan, dit keer samen met mijn vader. Bij aankomst op locatie hoorde we eenmaal de roep van de ransuil, maar daarna bleef het minutenlang stil. Mijn vader zei al: ‘Pas maar op, want straks land hij zo op je hoofd!’ Het duurde nog geen 5 seconden of er kwam een ransuil boven ons hoofd langs gevlogen. Ik schrok mij een hoedje, maar het was wel een hele gave ervaring! Daarna landen ze in een paar hoge sparrenbomen en riep vervolgens weer minutenlang het kenmerkende ‘ieehhhh’. We besloten weer naar huis te gaan, want we wilde de uil verder niet verstoren.